Czasy ustawionych w długich kolejkach ludzi, czekających po numerek w urzędach pracy, minęły. W aktualnych badaniach GUS-u z końca sierpnia 2018 r., dotyczących stopy bezrobocia w Polsce przeczytamy, że zarejestrowanych bezrobotnych mamy średnio 5,8%. Najniżej jest w regionie stołecznym – 2,6%, a np. w województwie wielkopolskim to 3,3%. To najniższe wartości na przestrzeni 27 lat. Rynek pracy zmienił się na tyle, że przeciętny człowiek szukający pracy to już nie osoba długotrwale bezrobotna (ci zwykle są trudni do zaktywizowania zawodowego), a częściej człowiek zmieniający pracę ze względu na chęć poprawy warunków. Oznacza to, że „praca szuka człowieka” i to właśnie ta szeroko rozumiana praca stara się napisać możliwie najlepsze CV.

W moim artykule chciałabym zająć się stosunkowo młodym zagadnieniem, jakim jest tzw. employer branding, czyli kształtowanie pozytywnego wizerunku pracodawcy, który ma być widziany jako „pracodawca z wyboru”. Termin ten został wprowadzony w latach 90. ubiegłego wieku. Prekursorem tejże idei jest Simon Barrow, autor książki The employer brand: Bringing the best of brand management to people at work. Definicja Barrowa mówi, że employer branding to wszystkie działania, jakie podejmuje organizacja, skierowane do obecnych oraz potencjalnych pracowników, mające na celu budowanie jej wizerunku jako atrakcyjnego pracodawcy, a także wspierające jej strategiczne cele biznesowe. Opisywane zagadnienie jest z pogranicza dziedzin HR i public relations i nie powstało oczywiście w chwili opisania go przez badacza. Firmy i organizacje od zawsze starały się zatrudniać w sposób nieprzypadkowy i otaczały się wykwalifikowaną kadrą, która dawała i daje przewagę na rynku biznesowym. Nie możemy także oderwać employer brandingu od płaszczyzny kulturowej i poziomu ekonomicznego społeczeństwa. Te aspekty mają duże znaczenie w doborze narzędzi budowania wizerunku pracodawcy. Należy o tym pamiętać podczas planowania strategii przedsiębiorstwa. Kampania, której poświęcam moją pracę odbyła się w Polsce i objęła swoim zasięgiem niejednorodną grupę docelową. Szczegóły strategii MCDonald’s, formy budowania wizerunku dobrego pracodawcy, jakie zastosowali i efekty przedstawiam poniżej.

McDonald’s, amerykańska sieć barów szybkiej obsługi, pomimo szerokiej ekspansji marki boryka się z różnymi problemami wizerunkowymi. Organizacje dbające o prawa zwierząt zarzucają firmie nieodpowiednie warunki chowu i uboju bydła i drobiu. Firma ma za sobą szum medialny dotyczący nieletnich pracowników z Hongkongu wyzyskiwanych przy produkcji zabawek do zestawów HappyMeal. Powstało także pojęcie „makdonaldyzacji” w odniesieniu do zjawiska polegającego na uniformizacji życia społecznego, schematyzacji wszelkich zachowań ludzi oraz standaryzacji oferowanych im produktów i usług, które mimo kilku praktycznych zalet oceniam raczej negatywnie przez wzgląd na dehumanizację jednostki. Postrzeganie marki McDonald’s przez pryzmat jednolitych standardów obsługi i konsekwentnie stosowanej identyfikacji wizualnej dla laika poszukującego pracy nie jest raczej spotykane. Przeciętny odbiorca marki kojarzy ją z szybkim i śmieciowym jedzeniem, co przekłada się na wizerunek pracodawcy – kojarzy się z niezbyt dobrze płatną pracą, pracą „na chwilę”, pracą mało prestiżową. Przyjęło się nawet porównanie w środowisku studenckim dotyczące „pracy w Maku”, jako pracy najmniej pożądanej dla osób z wykształceniem wyższym.

Kandydaci aplikujący do firmy mają coraz większe wymagania co do pożądanego stanowiska. Gdyby wziąć pod uwagę grupę „polskich milenialsów”, którzy w 2014 r. stanowili około 11 mln mieszkańców naszego kraju, można szybko dojść do wniosku, że wizerunek McDonald’s jako pracodawcy nie wpisuje się w ich aspiracje. W wielu artykułach na temat pokolenia Y przeczytamy o wysokim poziomie jego wykształcenia, co przekłada się na wysokie wymagania względem stanowiska pracy. Igreki mają wysokie poczucie własnej wartości, co nie zawsze idzie w parze z realnym doświadczeniem zawodowym, życiowym. Liczy się dla nich work-life balance, dbają o granice między życiem prywatnym a pracą. Nie są oni lojalni wobec organizacji, pragną poczucia głębszego sensu pracy zawodowej. Trudno o to w barze szybkiej obsługi. Dodatkowym problemem marki McDonald’s było kojarzenie baru jako miejsca zatrudnienia wyłącznie dla osób młodych.

Rozwój gospodarczy przyczynił się do powstania silnej konkurencji na rynku gastronomicznym. Wspomniany wcześniej niski poziom bezrobocia w Polsce oraz częste rotacje pracowników także wpłynęły negatywnie na niskie zatrudnienie w McDonald’s, firmie, która rozwija się w zawrotnym tempie.

Kampania employer branding McDonald’s przygotowana głównie przez agencję MJCC miała na celu zwiększenie ilości aplikacji na stanowiska pracy oferowane przez firmę. W związku z tym skupiono się na działaniach zewnętrznych: obaleniu stereotypów w określonych segmentach, które najbardziej zagrażały marce pracodawcy. Młodzi ludzie nie kojarzyli firmy jako miejsca pracy z możliwościami rozwoju, natomiast starsi widzieli na stanowiskach pracy tylko młode osoby. Dodatkowym elementem strategii było działanie wewnątrz firmy – poszerzenie zjawiska tzw. employee advocacy, tj. polecania miejsca pracy przez samych zatrudnionych.

Zanim rozpoczęła się właściwa kampania, prowadzono kilkumiesięczne prace strategiczne. Przebadano pracowników firmy na każdym szczeblu organizacji: od pracowników restauracji, poprzez stanowiska kierownicze, zarządcze, a także franczyzobiorców. Wykorzystano do tego badania ilościowe i jakościowe. Ważne było także, by sprawdzić, jak patrzą na organizację potencjalni kandydaci na pracowników w procesie rekrutacji i czy obecnie zatrudnieni polecają na zewnątrz pracę w firmie. W wyniku tychże działań powstała kampania pt. „Witamy w zespole McDonald’s”. Obecni pracownicy firmy stali się aktywnymi „adwokatami” organizacji, użyczając tym samym swoich wizerunków w reklamach. Skupiono się na realistycznym ukazaniu zatrudnienia w barze szybkiej obsługi oraz znacznie poszerzono grupę docelową. Kampania rozpoczęła się w październiku 2017 roku, jednak ma ona charakter ciągły i niektóre jej elementy są kontynuowane.

Komunikaty reklamowe w ramach kampanii employer brandingowej były proste i dopasowane do różnych segmentów. Zastosowano argumenty odpowiadające na potrzeby przyszłych pracobiorców. Na przykład dla osób dojrzałych ważne są m. in. stabilne zatrudnienie na umowę o pracę oraz szacunek w miejscu pracy – to podkreślano w komunikatach do nich kierowanych. Wśród najważniejszych kanałów medialnych znalazła się telewizja 4Fun.tv i przygotowane dla nich niereżyserowane spoty; blog i kanał na Instagramie ukazujące pracę w „Maku” od kuchni – skierowane do młodszego segmentu. Następnie wykorzystano prasę, a szczególnie magazyny kobiece i gazety lokalne – czyli typowe medium dla dojrzałej grupy docelowej. Zaangażowano także lokalnych franczyzobiorców.

Efekty strategii employer brandignowej są dość znaczące. W regularnym badaniu konsumentów parametr „good employer” skoczył o 3 punkty procentowe w porównaniu z poprzednim rokiem. McDonald’s zostało docenione przez środowiska akademickie i pracownicze, zyskując wysokie pozycje w rankingach pracodawców, np. firma znalazła się w pierwszej dziesiątce najlepszych pracodawców w zestawieniu „Pracodawca roku”.

Jednak najważniejszym wskaźnikiem ukazującym sukces tejże kampanii jest wzrost wskaźników rekrutacyjnych. Zwiększył się ruch na stronie karierowej organizacji, co przełożyło się na większą ilość aplikujących. Początkowy niedobór pracowników, który wynosił 8% udało się pokryć z nadwyżką (biorąc pod uwagę także rotacje zatrudnionych).

        Myślę, że agencja MJCC miała twardy orzech do zgryzienia w postaci silnych stereotypów dotyczących McDonald’s, a przede wszystkim tych dotyczących zatrudnienia. Osobowość marki jest ściśle powiązana z charakterystyką fast foodu – szybko, niezdrowo, często na wynos. Praca w tej firmie cieszyła się złą sławą, co negatywnie wpłynęło na proces rekrutacyjny. Obietnice złożone w komunikatach reklamowych oraz ich poparcie realnymi, prostymi argumentami zostało dobrze przyjęte przez audytorium i pozwoliło jej zmienić perspektywę. Jest to krok milowy w PR wewnętrznym. Umiejętnie prowadzony employer branding, jako jedno z kluczowych działań, może podtrzymywać pozytywny wizerunek od środka organizacji na zewnątrz. Wizerunek „pracodawcy z wyboru” może być także mocnym filarem ekonomiczno-gospodarczym.

Autor: p. Ewelina Kowalewska

Bibliografia:

1.   http://www.proto.pl/case-studies/praca-w-mcdonalds-kampania-employer-branding z dnia 07.12.18
2.   https://www.forbes.pl/gospodarka/bezrobocie-w-lipcu-2018-r-dane-gus/l1fb9yl z dnia 06.12.18
3.   https://stat.gov.pl/obszary-tematyczne/rynek-pracy/bezrobocie-rejestrowane/bezrobotni-zarejestrowani-i-stopa-bezrobocia-stan-w-koncu-sierpnia-2018-r-,2,73.html z dnia 06.12.18
4.   https://sjp.pwn.pl/slowniki/makdonaldyzacja.html z dnia 06.12.18
5.   Employer branding czyli zarządzanie marką pracodawcy. Uwarunkowania, procesy, pomiar, Łódź 2012
6.   Raport z badania zrealizowanego przez Odyseja Public Relations we współpracy z firmą badawczą Mobile Institiute i domem mediowym Mexad
7.   Employer branding. Budowanie wizerunku pracodawcy krok po kroku, Warszawa 2012

Tolerancja.

Jest to słowo, które raczej wszyscy znają. Oznacza wyrozumiałość dla odmienności. Jest to, między innymi, uszanowanie cudzych poglądów, wierzeń, uczuć, myśli. Wiele osób mówi, że są tolerancyjne, ale ile z nich tak naprawdę darzy bliźnich szacunkiem?

Istnieje wiele różnych sytuacji, w których możemy zaobserwować brak tolerancji. Część z nich widzimy, na przykład, w wiadomościach, Internecie, ale także możemy się z nimi spotkać nawet w naszym codziennym życiu.

Pierwszym przykładem jest brak tolerancji religijnej. Ludzie często krytykują inne wyznania, uważają za gorsze, chociaż tak naprawdę nigdy nie interesowali się poznaniem ich historii. Osoby innej wiary są źle traktowane.

Kiedyś na Twitterze zauważyłam wpis pewnej dziewczyny. Opisała ona niepotrzebny strach katolików, kiedy do tramwaju wsiadła osoba wyznająca inną religię. Prawdopodobnie była to muzułmanka. Niektórzy ludzie patrzyli na nią z góry lub bezpodstawnie osądzali. Myśleli, że niewinna kobieta jest terrorystką, chociaż wcale jej nie znali. Nawet nie pomyśleli, jak ona mogła się wtedy czuć.

Jak czuliby się ci ludzie na miejscu tej kobiety?

Kolejnym przykładem braku tolerancji jest niewłaściwe postrzeganie osób o innym kolorze skóry. Często słyszy się, jak niektórzy obrażają właśnie takie osoby. Dlaczego? Bo nie wiedzą, że na świecie są ludzie o innych karnacjach? Bo osoby o innym kolorze skóry się wyróżniają? Przecież są to tacy sami ludzie, jak my. Różnią się jedynie odcieniem skóry, a nie rozumem. Oni też mają uczucia i mogą ranić ich kierowane do nich słowa. Niestety – część osób nie zwraca na to uwagi.

Przejdźmy do tego, co dzieje się w niektórych szkołach. Zawsze znajdzie się jakaś rozpieszczona osoba, której rodzice dużo zarabiają. Taki ktoś często traktuje innych z góry, obraża ich i nie chce przyjaźnić się z trochę biedniejszymi koleżankami lub kolegami z klasy.

Czy to, że ktoś ma więcej pieniędzy, daje mu prawo do takiego zachowania?

Czasami zdarzają się sytuacje, gdy inni nie szanują zdania, myśli, uczuć drugiej osoby. Teoretycznie każdy ma prawo do wyrażania własnej opinii, ale jak jest w praktyce? Wiele osób nie mówi tego, co naprawdę myśli, ponieważ boi się, że ich zdanie nie będzie akceptowane przez resztę. Boją się, że zostaną wyśmiane.

Ostatnim przykładem braku tolerancji jest polityka. Władza nie zważa na potrzeby zwykłych ludzi. Rządzący okazują również brak zrozumienia w stosunku do najbardziej potrzebujących.

Świetnym przykładem może być dosyć głośna sprawa, która miała miejsce całkiem niedawno. Sopot chciał przyjąć dzieci, które ucierpiały i prawdopodobnie straciły rodziny podczas wojny w Aleppo. Miasto było gotowe zapewnić opiekę tym dzieciom. Władze państwowe niestety miały inne zdanie. Uważały, że obecność tych dzieci może zagrażać bezpieczeństwu naszego kraju.

Każdy człowiek, niezależnie od koloru skóry, poglądów, wiary, ma uczucia. Jest równie wrażliwy, jak ja i Ty. Pamiętaj, że jeśli okażesz komuś wyrozumiałość, dobro i ciepło własnego serca, kiedyś to wszystko do Ciebie wróci ze zdwojoną siłą.

Autor: Aleksandra Jabłońska

Korekta: Renata Łabędź

Dnia 18.02.2019r. w naszej szkole odbył się Dzień Kota przygotowany przez klasę IIIc.

Z tej okazji został zorganizowany konkurs na najfajniejsze zdjęcie z futrzastym przyjacielem. W dniach od 11.02. do 15.02. można było umieszczać konkursowe zdjęcia na specjalnie przygotowanym wydarzeniu na Facebooku. Zadaniem jury było wyłonienie zwycięzców i przyznanie im odpowiednich miejsc. W poniedziałek na długiej przerwie w auli odbyło się rozstrzygnięcie konkursu oraz rozdanie nagród.

Uczniowie, którzy tego dnia przyszli ubrani w charakterystyczne kocie atrybuty (wąsy, uszka, ogon) byli zwolnieni z pisania niezapowiedzianych kartkówek i odpowiedzi ustnych.

Mamy nadzieję, że miło spędziliście obchody kociego święta.

Autor: Wiktoria Stasik

Już niedługo, bo za niecałe dwa tygodnie, obchodzona będzie kolejna rocznica urodzin Fryderyka Chopina. Jest to najwybitniejszy polski kompozytor, doskonały pianista i czołowy przedstawiciel muzyki epoki romantyzmu na świecie, dlatego w dzisiejszym artykule przedstawię Wam jego postać.  

Fryderyk Franciszek Chopin urodził się 1. marca 1810 roku w Żelazowej Woli. Kilka dni później, w pobliskim kościele odbyła się uroczystość chrztu świętego małego Fryderyka. Jesienią jego rodzice, Justyna i Mikołaj, zdecydowali się na przeprowadzkę do Warszawy. Tam zamieszkali w kamienicy na Krakowskim Przedmieściu. Kiedy na świat przyszła siostra  Fryderyka, rodzina Chopinów przeniosła się do większego mieszkania służbowego w Pałacu Saskim.

Przygoda Fryderyka z muzyką rozpoczęła się w wieku 4 lat. Wtedy też chłopiec, pod opieką swojej matki, zaczął powoli uderzać w klawisze fortepianu. Kilka lat później rodzice, widząc rodzący się w ich domu talent, zdecydowali się posłać syna na naukę gry do polskiego pianisty Wojciecha Żywnego.

Podczas lekcji Chopin uczony był techniki palcowania i tradycyjnego ułożenia ręki. Fryderyk bardzo chętnie grał utwory znakomitych barokowych kompozytorów, takich jak: Bach, Mozart czy Hummel. Marzył o tym, aby w przyszłości być równie dobrym kompozytorem. Chciał, żeby ludzie o nim kiedyś usłyszeli.

Chłopiec niechętnie odchodził od swojego ukochanego fortepianu. Zdarzały się dni, w których nawet przy nim zasypiał. Dzięki trudnym i wycieńczającym ćwiczeniom już w wieku 7 lat pisał własne kompozycje. Na swoim koncie miał wtedy kilka polonezów. Kariera Fryderyka nieustannie się rozwijała. Nowe utwory, koncerty, zarówno te rodzinne, jak i publiczne, sprawiały, że po kilku miesiącach niepozornego chłopca znała cała Warszawa. Wtedy też Frycek został zaproszony do pałacu Brühla, gdzie wystąpił przed księciem Konstantym.

W 1817 r. ukazał się pierwszy drukowany polonez w tonacji g-moll oraz „Marsz Wojskowy”, który był grywany w czasie ulubionych parad wojskowych księcia Konstantego. Rok później do Warszawy przyjechała rosyjska carowa Fiodorowna, której w darze Chopin postanowił dać swoje polskie tańce.

Życie Fryderyka mijało dość spokojnie. Powstawały nowe utwory, odbywało się coraz więcej koncertów na całym świecie. Taki stan rzeczy utrzymywał się aż do 10. kwietnia 1827 roku. Wtedy też umarła jedna z jego sióstr – Emilia. Młody kompozytor nie mógł się z tym pogodzić. W powrocie do normalnego życia pomogła mu muzyka.

Nie minęło pół roku, kiedy to rodzina Chopinów postanowiła po raz kolejny się przeprowadzić. Tym razem miejscem docelowym był pałac Czapskich.

Fryderyk w wieku 20 lat zdecydował się na wyprowadzkę. Postanowił, że 11. października zagra „pożegnalny” koncert w Teatrze Wielkim w Warszawie, który miał zakończyć jego karierę w ojczyźnie. Miesiąc później opuścił Polskę i dotarł do Francji, w której osiedlił się w przeciągu następnych kilku lat. Pierwszy koncert Chopina na terenie kraju miał miejsce dopiero 26. lutego 1832 roku w salonie Pleyel. Wtedy też polski kompozytor podbił serca mieszkańców Francji.

4 lata później Fryderyk poznał popularną wówczas malarkę – Marię Wodzińską, której kilka miesięcy później się oświadczył. W 1836 r. stała się rzecz niebywała. Rodzice kobiety sprzeciwili się ich związkowi. Powodem była poważna choroba Chopina – gruźlica. Ostatecznie zaręczyny zostały zerwane, a kompozytor zaczął się spotykać francuską pisarką George Sand.

Stan Chopina pogarszał się z roku na rok. Wtedy też George rozstała się z Fryderykiem. Od tego momentu artysta zawiesił swoją działalność muzyczną. Choroba z dnia na dzień robiła ogromne spustoszenie w jego organizmie. 17. października 1849 r. około godziny 2.00 zmarł.

Mimo iż śmierć nadeszła w tak młodym wieku, pozostawił nam bogatą gamę różnorodnych utworów muzycznych: preludia, mazurki, walce, polonezy i niesamowite etiudy. Na jego cześć odbywają się światowe Koncerty Chopinowskie w Łazienkach Królewskich i recitale pod pomnikiem Fryderyka Chopina.

My, Polacy, powinniśmy być dumni z takiej osobowości muzycznej, jaką był Fryderyk Chopin. To postać znana nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie. Jego utwory są słuchane, grywane i kochane przez wszystkich.   

Autor: Natalia Turkowiak

Korekta: Renata Łabędź

Źródło fotografii: https://unsplash.com/