Uczennice naszej szkoły zdobyły tytuły Wicemistrzyń Polski: Aurelia Bojczyk z klasy 1E w fitnessie akrobatycznym powyżej 163cm wzrostu, natomiast Martyna Smełsz z 3DP w fitnessie artystycznym powyżej 166cm.

Zapraszamy do przeczytania wywiadu z nimi.

Jak zaczęła się Wasza przygoda z fitnessem i jak długo trenujecie?

Aurelia: Rodzice zapisali mnie na treningi mniej więcej 10 lat temu. Wtedy tańczyłam hip hop, ale po kilku latach trenerka przepisała mnie do innej grupy, gdzie trenowałam akrobatykę i fitness. 

Martyna: Na początku zapisałam się na zajęcia taneczne, to była chyba druga klasa podstawówki. Tańczyliśmy całą grupą i jakoś po roku utworzyła się grupa gimnastyczna i akrobatyczna. Wtedy jeździliśmy też indywidualnie na treningi, które odbywały się czasami w Koszalinie. Od małego jestem związana z tańcem, ale na zajęcia zaczęłam uczęszczać chyba w drugiej klasie podstawówki. W ósmej klasie zrezygnowałam z treningów, bo uznałam, że skupię się na szkole średniej, lecz po dwóch latach wróciłam. Od września zaczęłam znowu ćwiczyć, więc w sumie uzyskałam dobry wynik [w minionych mistrzostwach], jak na parę miesięcy przygotowań.

Jakie uczucia towarzyszyły Wam podczas ogłoszenia wyników ostatnich zawodów?

Aurelia: W sumie to stres i radość.

Martyna: W zasadzie to nie byłam do końca zadowolona, chociaż wszyscy mówili, że to super wynik, jak na zawody po takiej przerwie.

Dużo czasu zajmują wam treningi? Jak godzicie z nimi szkołę oraz życie towarzyskie?

Aurelia: Przed zawodami treningi były sześć razy w tygodniu i wtedy było to wszystko ciężko pogodzić, ale teraz trenujemy tylko trzy razy i tego czasu jest więcej. Jest na szkołę, jak i na spotkania.

Martyna: Mam treningi dwa razy w tygodniu po półtorej godziny, więc na spokojnie teraz mam czas. Przed zawodami, jest to okres bardziej przygotowawczy, wtedy dochodzi siłownia trzy razy w tygodniu, plus dieta i cardio codziennie. Myślę, że dużo czasu zajmują treningi.

Jak wygląda u Was kwestia diet lub produktów, których nie powinnyście jeść?

Aurelia: Przed zawodami mamy rozpisaną dietę, co powinnyśmy jeść i czego nie możemy. Od momentu, w którym zaczynamy chodzić na siłownię, są to przeważnie 3-4 miesiące przed zawodami, mamy dietę taką, na której jeszcze nie wszystko jest zabronione, ale na miesiąc przed turniejami jesteśmy na keto.

Martyna: Podczas przygotowań dostajemy specjalna rozpiskę.

Jakie korzyści daje Wam uprawianie tego sportu?

Aurelia: Przez ten sport poznałam dużo nowych osób oraz zdobyłam wiele doświadczeń. Lubię trenować i daje mi to ogromną radość.

Martyna: Po mojej dwuletniej przerwie dopiero zrozumiałam, że życie bez sportu jest nudne, lecz oczywiście to tylko moja opinia. Daje mi to dużo radości. Wiadomo, że często nie mam ochoty wychodzić z domu na treningi, ale jak jestem już na sali i po treningu, to czuję szczęście, a do tego mam zgrabną sylwetkę.

Wiążecie przyszłość z fitnessem?

Aurelia: Na ten moment nie planuję.

Martyna: Jak byłam młodsza, to bardziej myślałam, żeby wiązać z nim przyszłość. Teraz nie wykluczam tego całkowicie, bo na pewno chciałabym aplikować o jakąś dodatkową pracę związaną ze sportem tego typu.

Lena Czepulonis

Uczennice naszej szkoły – Agnieszka Fertikowska, Weronika Kopinke i Nadia Pałuczak brały udział w międzynarodowym turnieju piłki siatkowej we Włoszech w miejscowości Pordenone. Dziewczyny weszły w skład jedynej polskiej reprezentacji kadetek. Poniżej możecie przeczytać krótki wywiad z dwiema spośród nich.

1.   Na jakich pozycjach gracie i jakie są Wasze zadania na boisku?

Agnieszka: Gram na pozycji libero. Moim zadaniem jest przyjmowanie zagrywek i bronienie ataków przeciwniczek po drugiej stronie siatki. 

Weronika: Gram na pozycji przyjmującej, moim zadaniem jest odbieranie piłki po zagrywce oraz gra obronna, połączona z atakiem ze skrzydła albo z drugiej linii. 

2.  Jaka była pierwsza myśl, kiedy dowiedziałyście się, że jedziecie na turniej tak wysokiej rangi?

Agnieszka: Najpierw byłam trochę zszokowana, później uradowana, ponieważ wiadomo, że nigdy nie mieliśmy propozycji udziału w takim turnieju. 

Weronika: W momencie, gdy dowiedziałam się, że jadę na turniej tak wysokiej rangi towarzyszyło mi wiele pozytywnych emocji, ale chyba taką pierwszą myślą było po prostu „wow”. 

3.    Jakie emocje i wrażenia towarzyszyły Wam na turnieju?

Agnieszka: Starałam się być skupiona, wiadomo, że były też smutniejsze momenty, ale chciałam dać z siebie jak najwięcej. 

Weronika: Byłam bardzo podekscytowana i dokładnie przyglądałam się stylom gry innych zespołów. 

4. Podobało Wam się we Włoszech?

Agnieszka: Pewnie. To zdobycie nowego doświadczenia; zobaczyłam jak wygląda siatkówka w innych krajach. 

Weronika: Bardzo, było to niezwykłe doświadczenie i przygoda. 

5. Zauważyłyście jakieś różnice między Waszą drużyną, a tymi z innych państw, np. styl gry? 

Agnieszka: Każda drużyna grała trochę inaczej. Na przykład Włoszki były bardzo opanowane i skupione na swoim zadaniu. Pokazały dobrą grę. 

Weronika: Super jest to, że tak! Wiadomo, każdy zespół ma inny styl gry, co nie ukrywam było doskonale widać we Włoszech. Wszystkie drużyny miały swoje zwyczaje, które praktykowały na parkiecie, na przykład dziewczyny z Portugalii przed każdym swoim meczem obdarowywały przeciwniczki swoimi tradycyjnymi lokalnymi przysmakami, co według mnie było bardzo fajne i miłe z ich strony. A jeśli chodzi o grę, podobało mi się to, z jaką łatwością mogłam zauważyć, jak bardzo każdy zespół różnił się od siebie. Piękne było to, że pomimo różnic, wszystkie z nas łączył jeden cel, dobra zabawa i wygrana. 

6. Wiążecie zawodową przyszłość z siatkówką, czy jest to tylko pasja?

Agnieszka: Na chwilę obecną jest to moja pasja. Przede mną jeszcze sporo nauki i wiele godzin spędzonych na hali. 

Weronika: Jeszcze nie wiem. Na razie traktuję siatkówkę jako pasję, ale kto wie, co przyniesie przyszłość. 

Lena Czepulonis

Rysowanie jest wielką pasją Kai Małeckiej – uczennicy klasy pierwszej II Liceum Ogólnokształcącego w Złotowie o profilu przyrodniczym. Dzisiaj zapytamy o szczegóły jej ciekawego hobby! Dowiemy się między innymi, czym autorka inspiruje się w procesie tworzenia oraz co stanowi dla niej motywację do ciągłej pracy.

Jasiek: Kiedy i skąd pojawiła się u Ciebie ta pasja?
Kaja: Rysuję praktycznie od zawsze. Nie pamiętam takiego momentu, w którym ta pasja się pojawiła. Tworzenie towarzyszy mi od najmłodszych lat, możliwe, że wyewoluowało z pasji do łączenia kropek w przedszkolu. Rysowaniem zajęłam się poważniej półtora roku temu, kiedy stwierdziłam, że mogłabym w końcu się trochę tego pouczyć.
Mikołaj: Rysujesz regularnie, czy może w momencie olśnienia?
Kaja: Próbowałam rysować regularnie, ale średnio mi to wychodzi. Rysuję i maluję w nieregularnych odstępach czasu. Potrafię parę tygodni nic nie rysować, żeby potem w jeden tydzień w przypływie chęci stworzyć kilka prac. Ciągle pracuję nad systematycznością.

Jasiek: Co wyrażasz w swoich rysunkach?
Kaja: Często poprzez prace wyrażam siebie albo treści dla mnie ważne, chociaż mają również inny cel, na przykład rysowanie kwiatów bardzo mnie uspokaja i pomaga radzić sobie ze stresem.
Mikołaj: Masz własne pomysły na rysunki? A może szukasz inspiracji w innych źródłach?
Kaja: Mam w głowie tysiące pomysłów na rysunki, gorzej z realizacją (śmiech). Myślę, że tak po połowie. Dość często szukam inspiracji, ale sporo prac jest całkowicie mojego projektu.
Jasiek: Co jest twoim natchnieniem do rysowania?
Kaja: Natchnieniem może być wszystko. Dla mnie są to głównie emocje, ponieważ to je przelewam na papier. Poprzez rysunki staram się uzewnętrznić swoje uczucia. Często moją inspiracją są ludzie i ważne dla mnie zdarzenia. Albo zwyczajnie – kubek dobrej kawy i piękny widok za oknem.

Mikołaj: Czy myślałaś o promowaniu swoich prac? A może już to robisz w jakiś sposób?
Kaja: O promowaniu zaczęłam myśleć stosunkowo niedawno, wtedy powstał Instagram poświęcony mojej twórczości artystycznej. Poza nim, nie promuję ich w żaden inny sposób.
Jasiek: Jak połączyć pasję z nauką w szkole średniej?
Kaja: Często jest ciężko pogodzić naukę z pasją. Myślę, że wszystko zależy od organizacji. Nieraz trzeba odpuścić rysowanie kosztem uczenia się na ważny sprawdzian. Na pewno nie powinno się tak robić jak ja – zarywać nocek na rysowanie.
Mikołaj: Jesteś w naszej szkole już pół roku. Jak podoba Ci się Ekonom?
Kaja: Jestem bardzo zadowolona z decyzji wybrania tej szkoły, dobrze dogaduję się z nową klasą, choć na początku bałam się, że będzie ciężko, gdyż jestem nieśmiałą osobą. Cieszę się, że odnalazłam się na swoim profilu, który pomoże mi dostać się na wybrane studia.

Jasiek: O jakich studiach myślisz?
Kaja: To moja słodka tajemnica! (śmiech)
Jasiek: Dziękujemy Ci bardzo za poświęcony nam czas i życzymy samodoskonalenia się w twojej pasji!
Kaja: Także dziękuję. Pozdrawiam wszystkich czytelników Posted!

Wywiad przeprowadzili: Jan Olejarz i Mikołaj Kasprzyk

Źródła fotografii: https://www.instagram.com/vaesv/