Autorytety wśród nas
Dla wielu młodych ludzi autorytetem staje się osoba znana – aktor, piosenkarz, czy nawet kompozytor. Inni za swój wzór do naśladowania uważają osoby z bliższego otoczenia, między innymi rodziców, dziadków lub nauczycieli. Na miano autorytetu zasługują również osoby historyczne albo bohaterowie literaccy, a nawet sam Jezus Chrystus.
Autorytetem najczęściej staje się ktoś charyzmatyczny, posiadający cechy wyróżniające spośród innych. Może to być, na przykład, człowiek sukcesu. Na początku darzymy go szacunkiem, później samoistnie pojawia się u nas podziw w stosunku do niego. Z czasem również dostrzegamy uczucie sympatii i uwielbienia. Podziwiamy każdą jego cechę, wszystko to co robi, jaki jest, niekiedy też styl ubierania, elementy mimiczne. Osoba ta w istotny sposób nas fascynuje, dodaje nam sił i nadziei na to, że wszystko jest możliwe. Dodaje nam tym samym wiele odwagi i chęci do dalszego działania.
Niektóre osobowości wydają się nam nieskazitelnie idealne. Z czasem pojawia się chęć naśladowania ich w codziennym życiu.
Rzeczą wiadomą jest jednak to, że nie do końca jest to dla wszystkich możliwe. Nie każdy odczuwa chęć do tego i preferuje jedynie pozycję obserwatora. Inni nie chcą zmian w swoim życiu, a co za tym idzie – inspiracji domniemanym autorytetem.
Ujmując w kilku słowach: wzorem do naśladowania może zostać każdy. Często nawet same osiągnięcia decydują o naszym wyborze, jednak też sam prestiż nie wystarczy. Nasz “idol” powinien reprezentować również pewne wartości merytoryczne, takie, które są godne naśladowania.
“Naśladowanie” autorytetów i podążanie za nimi w życiu codziennym jest istotne, ale nie zapominajmy jednak w tym wszystkim, aby pozostać sobą!
Jak pisał Władysław Grabski: “Autorytetu sztucznie się nie stworzy. Upominanie się o autorytet zwykle dowodzi, że go się nie posiada. Trzeba, by autorytet wypłynął z wartości moralnych i intelektualnych, wtedy tylko jest on trwałym i poważnym”.
Autor: Karolina Możdżeń
Korekta: Renata Łabędź
Źródła fotografii: https://unsplash.com/
Miniatura artykułu: https://pixabay.com/
Harry Potter
Myślisz, że seria książek o Harrym Potterze jest przeznaczona tylko i wyłącznie dla dzieci? JESTEŚ W BŁĘDZIE!
Moja historia z J.K. Rowling rozpoczęła się we wczesnym dzieciństwie. Jako mała dziewczynka byłam zafascynowana stworzonym przez nią światem pełnym magii, fantastycznych stworzeń, bohaterów i zdrajców. Nie mogłam oderwać się od książek o Harrym Potterze, który już wtedy stał się moim wzorem do naśladowania (i jest nim do dzisiaj).
Powieści J.K. Rowling opowiadają o zmaganiach młodego, odważnego chłopca w pełnym tajemnic Świecie Czarodziejów, o przyjaźni i miłości, które mogą przezwyciężyć nawet śmierć. Uczą, że każdy z nas ma w sobie cząstkę bohatera, a naszym zadaniem jest jedynie jej odnalezienie i wykorzystanie w szczytnym celu, bo nie możemy stać w cieniu, biernie przyglądając się cierpieniu innych. Książki motywują do nauki dzięki postawie głównej bohaterki, Hermiony Granger, która uratowała wiele istnień przy pomocy…swojej wiedzy! Uważała, że odpowiedzi na wszystkie nurtujące pytania można znaleźć w bibliotece, będącej jednocześnie skupiskiem wiedzy, jak i rozrywki, o czym ludzie w dobie Internetu często zapominają. Obecnie dużo osób ma problemy w kontaktach interpersonalnych, ponieważ zbyt często oceniają innych po wyglądzie, który nie świadczy przecież o cechach charakteru, co autorka pokazała już w 1. części serii! Zwróciła też uwagę na to, że pieniądze nie są w stanie dać nikomu prawdziwego szczęścia – rodzina Weasley’ów, choć nieco uboga, zawsze trzyma się razem, każdy z nich potrafi docenić to, co posiada i wybrać swoją drogę kariery nie ze względu na pieniądze, lecz pasje. Natomiast Malfoy’owie, których stać na wszystko, sprawiają wrażenie nieszczęśliwych, zagubionych, a w ich oczach nie widać radości, tylko złość, zazdrość i smutek.
Myślę, że każdy powinien znać utwory o Harrym Potterze. Zawsze można najpierw pokusić się o obejrzenie filmu – jestem pewna, że wzbudzi on Waszą ciekawość, skłoni do refleksji, w wyniku której w końcu sięgniecie po książkę. Jeśli jednak czujecie się ZBYT DOROŚLI na oglądanie „dziecinnego” filmu, możecie poprosić właśnie dzieci z rodziny, aby z Wami obejrzały, na pewno chętnie to zrobią, a Wy poczujecie się pewniej. Może właśnie dzięki nim uda Wam się odnaleźć w sobie dziecko!
Autor: Anita Karasińska
Korekta: Renata Łabędź
Źródło fotografii: https://unsplash.com/
Dzień Kobiet
Skąd się to wzięło? – czyli o Dniu Kobiet
Według wielu źródeł już w Starożytnym Rzymie, wraz z początkiem marca, obchodzone były przez zamężne kobiety Matronalie. Na początku dnia matrony udawały się do świątyni Junony. Tam składały bogini kwiaty, a także gorliwie modliły się o pomyślność w życiu małżeńskim. Po wyżej opisanych uroczystościach, mężczyźni obdarowywali swoje żony prezentami.
Jednakże początki międzynarodowego Dnia Kobiet sięgają dopiero 1909r. Był to czas licznych ruchów robotniczych w Ameryce Północnej, a także w Europie. Dochodziło bowiem do ogromnych, wielotysięcznych marszów, między innymi pracownic zakładów odzieżowych. Kobiety domagały się wówczas praw ekonomicznych i politycznych.
W celu upamiętnienia tych wydarzeń, Socjalistyczna Partia Ameryki zapoczątkowała międzynarodowe obchody Narodowego Dnia Kobiet. Odbyły się one 28 lutego 1909r. w Stanach Zjednoczonych. Rok później w Kopenhadze Międzynarodówka Socjalistyczna oficjalnie ustanowiła Dzień Kobiet.
Z założenia święto to miało służyć utrwalaniu idei równości. Podczas owej konferencji odbyło się głosowanie, którego celem było ustanowienie konkretnej daty obchodów wspomnianego święta.
Dzień Kobiet obchodzony jest w zależności od kraju. Jedne państwa ten dzień celebrują wyjątkowo hucznie, a do obchodów przygotowują się już tydzień wcześniej, zaś inne – pomijają to święto.
Współcześnie Dzień Kobiet celebrowany jest przez następujące kraje: Albanię, Białoruś, Bośnię i Hercegowinę, Brazylię, Chiny, Chorwację, Cypr, Kubę, Portugalię, Rosję, Słowację, Szwecję, Ukrainę, Indie, Węgry, Francję i, oczywiście, Polskę.
W tym dniu kobiety z południowej i zachodniej Europy obdarowywane są gałązkami akacji srebrzystej i czekoladkami. Co ciekawe, wiele z nich w tych rejonach obdarowuje również słodkościami koleżanki, matki i siostry.
Azjatki natomiast w tym dniu pracują krócej. W tym czasie niektóre sklepy oferują specjalne zniżki, a szefowie wielu firm wręczają pracowniczkom róże i słodycze.
W zależności od państw zmienia się także data święta kobiet. W większości krajów obchodzone jest 8 marca, choć zdarzają się także wyjątki – w Tunezji przypada ono w dniu 13 sierpnia.
Autor: Natalia Turkowiak
Korekta: Renata Łabędź
Źródła fotografii: